Monika.

rozdział 20.

Monika.

-WOW! - szepnął George i Ron jednocześnie.

Jedynie Hermiona to dosłyszała i posłała groźne spojrzenie swojemu chłopakowi.

Harry starał się nie patrzyć  na dziewczynę , która dopiero co weszła do kuchni.

Była to kobieta z portretu.
Miała bardzo długie blond włosy. Spoglądała na nowych gości swoimi wielkimi niebieskimi oczami .

- Jesteś już córeczko. - odezwał się ojciec Wojtka.

- Siadaj zaraz dostaniesz obiad. - powiedziała pani domu i machnęła różdżką, a na stole pojawił się dodatkowy talerz.

Dziewczyna cały czas stałą w jednym miejscu i nic się nie odzywała.

- Młoda , nie masz zamiaru się przywitać? – zapytał podirytowany chłopak.

Obudziła się jakby z transu.

Najpierw podeszła do Georga.

Hermiona miała wrażenie, że dziewczyna unosiła się w powietrzu  idąc. Lecz było to tylko złudzenie , ponieważ to był efekt jej gracji z jaką szła.

Podała rękę Georgowi.
- Monika.

- George Weasley.

- Figlarz , żartowniś i niezły psotnik – dodał Wojtek.

Rudowłosy chłopak spojrzał na przyjaciela morderczym wzrokiem.

Następnie podała rękę  Harry’emu.

- Jestem Harry…

Lecz nie dokończył , bo dziewczyna mu przerwała.

- Harry Potter. Niesamowite. – i spojrzała na niego swoimi wielkimi oczami i powtórzyła .

- Niesamowite. Jesteś taki odważny.

Podeszła do Rona i także podała mu rękę. Chłopakowi zrobiły się uszy całe czerwone. Chwile milczał, aż w końcu zdenerwowany przemówił.

- Ron Weasley.

Nowo poznana blondynka uśmiechnęła się i na końcu podeszła do Hermiony. Także podała jej rękę , aby się przywitać.

- Hermiona Granger.

- Siadaj dziecko , bo Ci wystygnie.

Blondynka już bez słowa usiadła przy stole.

***

- Mamo , my już idziemy na górę. – powiedział Wojtek wstając od stołu.

- Widzę, że goście są już zmęczeni. – powiedziała w ojczystym języku.

Hermiona z chłopakami wstała i wyszli za nowym przyjacielem.

Weszli na piętro drewnianymi, kręconymi schodami.

- Chodźcie do pokoju, tutaj wszystko omówimy. – zaproponował, otworzył drzwi do sypialni .

Wojtek wziął różdżkę do ręki i wyczarował na środku pokoju mały stół i pięć krzeseł.

Posłusznie, bez słowa usiedli.

Hermiona przemówiła jako pierwsza.

- Ron , później Świstoświnkę wyśle do Ginny , aby się nie martwili w domu o nas.

Chłopak zamyślony dopiero po chwili odpowiedział.

- Pewnie.

- Dobra. – Wojtek wyczuł napiętą atmosferę i zmienił temat - Hermiono możesz coś więcej powiedzcie  w czym mogę pomóc?

Dziewczyna wszystko po kolei opowiedziała, dlaczego musiała zmodyfikować pamięć rodzicom. Jak szukali horkruksów . Całą bitwę. Oraz jaki mają pomysł na powrót państwa Granger.

Wojtek słuchał wszystkiego z otwartymi ustami.

- Jesteś niesamowita. - powiedział , gdy skończyła opowiadać.

- Wszyscy jesteście. - dodał.

- Idę po twoją torebkę, tam masz książki. – zaproponował Ron i wyszedł.

- Jestem ogromnie ciekawa jaka jest wasza kultura, nauka, ale to wszystko obgadamy jak już znajdziemy kwiat. - powiedziała.

Wojtek odezwał się do Georga.

- Wziąłeś te nowe próbki tych cukierków?

- Pewnie . Wieczorem popracujemy nad tym.

Czarnowłosy chłopak spojrzał na Hermionę  i uśmiechnął się nieśmiało , a ona odwzajemniła uśmiech.

W tym samym momencie do pokoju wrócił Ronald. W ręce trzymał małą, czerwoną torebkę .
Położył ją na stole. Usłyszeli, że w środku coś ciężkiego się przewraca.

Hermiona sięgnęła do środka i wyciągnęła trzy opasłe tomy.

Wszyscy bez słowa obserwowali jak szukała odpowiedniej strony.

Opisała im jak wygląda kwiat tatrzański.
- Mam pomysł. - odezwał się Wojtek. - Moja mama czytała bardzo dużo książek o ziołach, więc może też coś pomoże.

- Świetnie!- wreszcie się rozchmurzyła.

- Ale jeśli to nie pomoże, to mama kiedyś wspomniała coś o znajomej mojej babci. Jest to trochę świrnięta staruszka , ale jedna  z lepszych zielarek.

- Od jutra zaczniemy rozmowy . Jestem padnięty. – wyznał Ron.

Harry przytaknął kiwając głową.

- Twoja siostra nam pomoże? - zapytał George z nadzieją w głosie.

- Ha, ha ! – zaśmiał się. – Bez podrywania mi tu.

- No czemu nie. – uśmiechnął się Ron i zaraz ziewnął.

Hermiona spojrzała na swojego chłopaka, ale nic nie powiedziała.

- Nie wiem, jeśli chcecie to ją poproście. Ale jest niepełnoletnia i nie umie , aż tak dużo. – odpowiedział przyjaciołom.

- Wiecie co. - wtrąciła się Hermiona - Ja już pójdę do swojego pokoju. Kolacji nie będę jadła. 
Zwróciła się do Rona :

- Biorę Świstoświnkę.

Wstała od stołu i podeszła do klatki. Wypuściła ptaka.

- Chodź Świstoświnko.

Wyszła z pokoju zostawiając chłopców , a sówka wyleciała zadowolona za nią pohukując.

Chwilę stalą przed drzwiami do sypialni Moniki.

W końcu zdecydowana weszła. W pokoju nikogo nie było.

Dziewczyna usiadła i wzięła pergamin i pióro z szafki nocnej.

Zaczęła pisać.

Ginny.

Jesteśmy już na miejscu. 

Przekaż swoim rodzicom, że jest wszystko w porządku.

Wojtek jest bardzo miły i w dodatku

ogromnie przystojny. Jego rodzice są sympatycznymi

czarodziejami. Wojtek zaproponował, że jego mama

 nam pomoże w szukaniu rośliny. 

Jestem w pokoju z Moniką – siostra przyjaciela Georga. 

Nie masz się o co bać – przypilnuję Harry’ego.

Hermiona.

P.S. Pamiętaj o eliksirze.

Dziewczyna przywiązała list do nóżki sówki i wypuściła ją przez otwarte okno. Hermiona była bardzo zmęczona. Przebrała się w spodenki i luźną bluzkę. Położyła się na łóżku.

- Monika – myślała – dziwny wpływ ma na nich.

Rozmyślając zasnęła.