Opowieść ze zdjęcia.

rozdział 22.

Opowieść ze zdjęcia.

Hermiona zmieszała się.

Zawstydzona spojrzała jeszcze raz na fotografię.

Czuła, że ręce jej się trzęsą.

Ron wstał z sofy i podszedł do Wojtka i swojej dziewczyny.

- Mały chłopiec. - Powiedział.

- Miał trzy latka wtedy. - Odpowiedział nowy kolega.

- Co się stało? - Zapytał bezpośrednio rudowłosy chłopak i wracając na sofę.

Hermiona wyczuła, że to pytanie było nietaktowne.

- Ronald. Nie wypada o to pytać ! - Zganiła.

- Nic się nie stało.

***

- Mamo, mamo ! - krzyczał mały chłopiec.

Siedział na czubku wielkiego drzewa. Miał kruczoczarne włosy i wielkie zielone oczy.

Z przerażeniem w oczach cały czas wołał mamę.

Granatowa koszulka zaczepiła mu się o gałęzie. Miał bardzo poobdrapywane nogi, a z prawego kolana lała mu się obficie krew.

Z małego domku na podwórko wybiegła kobieta.

Wyglądała dość młodo. Tak samo jak chłopiec miała włosy czarne jak smoła.

Mimo jej dużego wzrostu wydawała się drobniutka przy tak wielkim drzewie.

- Maciusiu! Dziecko moje !

Wyciągnęła różdżkę i jednym machnięciem zdjęła chłopca z olbrzymiego drzewa.

Przytuliła go z całych sił.

Roztrzęsionym głosem chłopiec przemówił.

- Mamuuusiuu... Pseplasam. Nie wiem co się stało. Nagle ja tu stoję i bawię się z Azorem, a nagle wiszę tam. O tam wysoko!

- Nic się nie stało na szczęście. - Trochę poluzowała uścisk. - Niedługo nauczysz się kontrolować magię.

Uśmiechnęła się do chłopca.

- Chodź do domku, mamusia opatrzy kolanko.

Gdy weszli do domu w pokoju siedziało dwoje starszych dzieci.

Pokój był bardzo przytulny. Zasłony w oknach były dobrane kolorystycznie do sofy i foteli.

Na półkach stało wiele fotografii, niektóre z nich wyglądały na bardzo stare.

- Siadaj Maciusiu. - Kobieta przemywała mu ranę. - Jesteś bardzo dzielny skarbie.

Chłopiec zaciskał zęby z bólu, ale nawet nie pisnął.

- Co się stało? - zapytało starsze dziecko.

Również tak jak mama młodzieniec miał czarne włosy, lecz w czarnych jak noc oczach było widać dziki blask.

Pogładził swoją rozczochraną czuprynę.

- Maciuś wleciał na drzewo za pomocą magii i trochę się podrapał. - Wyjaśniła mama.

Do pokoju wszedł dorosły mężczyzna.

Miał kilkudniowy zarost. Włosy ulizane i czarne. Mogłoby się wydawać, że to rodzinne lecz nie do końca.

W pokoju siedziała też mała dziewczynka miała długie blond włosy. 

Była ubrana w bladoniebieską sukienkę. Zamyślonymi dużymi oczami patrzyła na pluszowego misia.

- Ale zmęczony jestem.

Powiedział mężczyzna i usiadł na skórzanej sofie.

Dziewczynka podbiegła do ojca i usiadła obok.

- Tatuś! Maciek znowu używa magii.

- Moniczko. Jest jeszcze malutki i nie rozumie.

- To co? - Oburzyła się i spojrzała na matkę.

- Mamo? To zrobimy dzisiaj to zdjęcie? - zmieniła temat.

- Oczywiście. - Odpowiedziała i zwróciła się do starszego syna. - Wojtusiu. Idź po panią Marysię. Widziałam ją na podwórku u siebie przy kwiatach.

Chłopiec posłusznie wyszedł.

Maciuś już uśmiechnięty wstał i pobiegł się bawić do innego pokoju.

- Okropnie męczący miałem dzień. - Zaczął rozmowę mężczyzna.

Chwilę rozmawiali o pracy, gdy do pokoju wszedł Wojtek z sąsiadką zawołali najmłodsze dziecko.

- Całkowicie zapomniałam. - Odezwała się pani Maria.

Była to młoda kobieta. Jej krótkie rude włosy były w całkowitym nieładzie.

- Zajęłam się plewieniem w ogrodzie. - Tłumaczyła.

- Nic się nie stało Marysiu. - Uśmiechnęła się matka Moniki.

- Od kilku dni nas Moniczka męczy o to zdjęcie. - Wyjaśnił dorosły mężczyzna.

Wstał i podał sąsiadce starodawny aparat fotograficzny.

- Ustawcie się moi drodzy.

Stanęli wszyscy. Kobieta pogładziła starszego syna po włosach, aby wyglądał na zdjęciu ładnie.

- Uśmiech!

Cała rodzina posłusznie wykonała polecenie sąsiadki.

- Jak cudnie razem wyglądacie. Idealna rodzinka w komplecie. - zachwalała.

- Bardzo Ci dziękuję. - Odpowiedziała Pani domu i odebrała aparat.

- Ja wracam do dalszej pracy. - Spojrzała na mężczyznę. - To dzisiaj wieczorem wpadniemy do was z Jankiem.

Czarnowłosa kobieta uśmiechnęła się sympatycznie i odprowadziła do drzwi sąsiadkę.

Dzień mijał bardzo spokojnie, upał był ogromny.

Okna w całym domu były otwarte na oścież.

Nagle słychać było czyjeś krzyki.

- Oddawaj ją! To moje ! - Krzyczała Monika na starszego brata.

Wojtek stał na środku w salonie i trzymał w ręce swoją mahoniową różdżkę.

Jego siostra stała naprzeciw niego.

Jej blond włosy były naelektryzowane ze złości.

Bladą cerę policzków zalała czerwień.

- Zabrałeś moją różdżkę! - Krzyczała.

- Wcale, że nie ! Po co mi ona! Mam swoją! - Nie mógł się opanować i krzyczał na całe gardło nie zwracając uwagi, że mieszkają w mugolskiej dzielnicy.

Widać było gniew na jego twarzy. Nerwowo marszczył brwi.

- Gdzie ją schowałeś?

- Odczep się ! Sama schowałaś, a teraz mówisz na mnie.

Dziewczyna chwyciła za różdżkę brata.

Chwilę się mocowali z nią, gdy nagle wyleciał kilka złotych iskier z niej.

- Uważaj! Poparzyłeś mnie! - Oburzyła się dziewczyna.

Rodzice dzieci usłyszeli kłótnię i przybiegli do salonu.

Ojciec trzymał gazetę w ręce, a na nosie miał okulary.

- Co tutaj się dzieje ? ! - Zagrzmiał.

- Zabrał mi różdżkę!

- Nieprawda!

Kobieta próbowała uspokoić swoje dzieci.

- Córciu może gdzieś położyłaś, albo...

- TRZASK ! -

Usłyszeli ogromny, tępy huk.

Bez słowa stanęli wszyscy w jednym miejscu.

Po chwili usłyszeli przeraźliwy pisk.

- Aaaaa !

Dochodził on z podwórka.

Kobieta pierwsza wybiegła z domu.

Pierwsze co zobaczyła to sąsiadkę Marię klęczącą przy jakimś małym chłopcu na ulicy.

Niedaleko stał rozbity samochód.

Matka Moniki wszystko widziała jak w zwolnionym tempie.

Kierowca podbiegł, a z domu wyszło resztę domowników.

- Maciuś! Maciuś ! - krzyczała zrozpaczona matka.

Z jej oczu obficie płynęły łzy.

***

- Dzwoniliśmy na mugolskie pogotowie. Próbowaliśmy magią, ale nic nie pomogło.

Wojtek wszystko opowiedział dokładnie.

Na jego twarzy było widać ogromny ból.

Hermiona słuchała w wielkim skupieniu. Po jej policzkach płynęły łzy.

Wyciągnęła z kieszeni chusteczkę i wytarła sobie nos.

Harry siedział obok Rona. Patrzyli na nowego przyjaciela ze współczuciem.

George stał już obok Hermiony i obejmował ją ramieniem.

- Okazało się, że Maciuś wziął różdżkę Moniki i jakoś teleportował się prosto pod samochód. - Dokończył swoją opowieść.

- Tak mi przykro odezwał się pierwszy Ron.

- Wiem co czujesz. - Dodał George.

Jedyną osobą nie wyrażającą jakichkolwiek uczuć w tym pokoju była Monika.