Czas na łzy

Rozdział 1.

Czas na łzy

Przyjaciele wracali pociągiem, Ekspres Hogwart - Londyn, do domu. Podrapane twarze, brudne ubrania, ale żyli. Koniec wojny, a rok szkolny zakończył się wcześniej.

- Dlaczego się tak patrzysz? - spytała Hermiona widząc Ronalda zamyślonego.
- Zastanawiam się jak będzie wyglądało nasze życie teraz. Nie ma Freda. - odpowiedział Ron.
-Myślę, że życie jest pełne niespodzianek. Ja mam jedną misję do wykonania, to mój jedyny cel. - Hermiona wiedziała jakie ma plany na wakacje. Przecież musiała odnaleźć rodziców.
Rok temu użyła zaklęcia Obliviate, aby ochronić rodzinę.
- Śmierciożercy.. - głośno pomyślała Hermiona.
-Co? Gdzie? - przerażony Ron złapał za różdżkę.

-Hermiono co się stało? - Zapytał Harry, który także złapał za różdżkę, która leżała na siedzeniu obok.
Ron i Harry patrzyli zdziwieni na Hermionę, nie wiedzieli o czym ona myśli, ale ich rozmyślania przerwało pojawienie się w przedziale Ginny.
Również była podrapana na twarzy, było widać na rozdartej bluzce trochę krwi, skutki bitwy. Podeszła do Harry'ego, nachyliła się i szepnęła mu coś do ucha. Wyszli milcząco z przedziału.
Trwającą chwile niezręczną ciszę przerwał nagle Ron.
Złapał za rękę Hermionę, objął jej dłoń swoimi dłońmi i powiedział :
- Wiem co czujesz, pomogę Ci, zawsze będę przy Tobie.
- Dam sobie radę sama, całe wakacje mam żeby ich odzyskać i znajdę sposób - rozpaczliwie stwierdziła.
- Wakacje? - Ron chyba się domyślił - Wracasz do Hogwartu na siódmy rok nauki.. - To raczej nie było pytanie tylko stwierdzenie.

- Tak - odpowiedziała krótko Hermiona.

Mijali lasy, pola, łąki. Pociąg mknął powoli, tak zdawało się Hermionie, czas płynął dwa razy wolniej. Harry z Ginny nie wrócili, a przyszedł czas na wysiadanie -stacja Kings Cross.
Ron nie odzywając się wyszedł, a za nim Hermiona. Korytarz był pełen dalej brudnych, zapłakanych ludzi, byli wyczerpani po bitwie, bitwie o Hogwart. 

Luna z pięknymi, rozczochranymi blond włosami podeszła do pary.

- Hermiono, gdzie Harry?

- Wyszedł z Ginny, chyba już są na zewnątrz. - Odpowiedziała i wyszła z wagonu.

Na peronie czekała na nich pani Weasley z mężem.

- W domu już wszystko gotowe, teraz potrzeba Wam, nam odpoczynku. - Powiedziała zatroskana Molly do podchodzącego do nich Rona.

- Hermiono - zawołała ją pani Weasley. Hermiona nie podeszła z Ronem do jego rodziców, czuła ból, że na nią nikt nie czekał.

-Och. Ty uparciucho! - chciała załagodzić atmosferę Molly. Sama podeszła do niej i przytulając ją mocno szepnęła jej do ucha. - Jesteś nasza, traktuję Cię jak córkę, więc zawsze będziemy z Tobą.
Hermiona odwzajemniła uścisk, a po jej brudnym policzku spłynęła łza..