Pożegnanie.

rozdział 6.

Pożegnanie.

Hermiona wylądowała na nogach, również Weasley'owie z Harrym, jedynie Ron nie utrzymał równowagi i upadł na kolana. 

- Chodź tu! - zawołała go Hermiona. - Trzeba Ci wyczyścić spodnie.

Wyjęła różdżkę z torebki i powiedziała. - Skurge ! - zaklęcie od razu podziałała i plamy ze spodni zniknęły bez śladu.

Hermiona rozejrzała się gdzie się znaleźli. Stali na łące pełnej polnych kwiatów, niedaleko widać było las sosnowy.

Dziewczyna wytężyła wzrok, z daleka można było dostrzec krzyż.

Reszta rodziny i znajomych przybyła na miejsce.

- Tutaj zaraz jest ścieżka. - Wskazał na prawo pas Weasley. - Mamy trochę drogi do przebycia więc musimy się pospieszyć.

- Ja pójdę przodem, a Frank z tyłu. - zwróciła się  Susan do Artura. - była to niska, krępa czarownica. Włosy blond miała zaczesane w ciasny kok. Ubiorem nie wyróżniała się od reszty zgromadzonych. Była aurorką wysłaną z Ministerstwa , aby pilnować porządku.

Wszyscy ruszyli za Susan i panem Weasley. Gdy doszli do wąskiej polnej ścieżki musieli iść gęsiego.

- Musimy przyspieszyć kroku - słychać było z tyłu głos Molly.

Hermiona szła zaraz przed Ronem i Harrym.

- Hermiono, może wyczarujesz jakiś wieniec, taki jak w Dolinie Godryka? - zapytał Harry.

- No pewnie, ale trochę dziwnie będzie wyglądało gdy z łąki idziemy z wieńcami. - odpowiedziała i już sięgała z powrotem po różdżkę do torebki.

- Harry - wtrącił się do rozmowy pan Weasley. - jak będziemy bliżej to wyczarujemy kwiaty. Specjalnie wybraliśmy mugolski stary cmentarz , żeby nie było tłumów. W Ministerstwie trochę się obawiali, dlatego jest z nami tutaj Susan i Frank. - wyjaśnił.

- Dobrze. Więc da Pan znak, kiedy mam wyczarować.

Hermiona spojrzała na zegarek, zbliżała się już jedenasta trzydzieści, a ceremonia pożegnalna miała zacząć się w samo południe.

Spojrzała za siebie, wszyscy elegancko ubrani, co drugi czarodziej miał rude włosy.

- Dużą mają rodzinę. - pomyślała Hermiona.

Słychać było z daleka narzekanie jednej czarownicy.

- Nie mogliśmy jak mugole przyjechać? Obcasy połamię ! Sukienkę pobrudzę! - Była to średniego wieku rudowłosa kobieta. Miała krzaczaste brwi i haczykowaty nos.

Hermiona zauważyła, że mężczyzna przed nią krzywi się i robi dziwne miny za każdym razem gdy ta kobieta narzekała. Chyba jej się wstydził.

-Susan ! - Hermiona usłyszała wołanie mężczyzny z końca. Był to gruby, męski głos.

- Już. - odpowiedziała kobieta i teleportowała się.

- Idziemy dalej, ale różdżki w dłoń. - zwrócił się do wszystkich Artur.

- Ciekawe co się stało - powiedział Ron półgłosem do przyjaciół.

- Nie wiem, ale musimy być czujni. - Powiedziała Hermiona także zciszonym głosem.

Przyjaciele popatrzyli na siebie. Lecz w tym momencie wróciła niska, krępa czarownica.

- Arturze, potrzebujemy Twojej pomocy - zwróciła się do rudego mężczyzny.

- Już idę - zawołał. - Miejcie różdżki w pogotowiu - zwrócił się do syna i jego przyjaciół. 

I wraz z aurorką teleportował się. Hermiona nie zdążyła nic powiedzieć, gdy nagle kolejny - trzask - pojawił się Percy.

- Tata mnie przysłał. - powiedział zdziwionemu Ronowi. - Nie mam zamiaru z Wami rozmawiać. Musimy się pospieszyć. Nie, nie wiem co się stało. - zwrócił się do Hermiony, ponieważ zobaczył, że ona chce coś powiedzieć.

- trzask - 

Powrócił pan Weasley. 

- Sytuacja opanowana. - stwierdził uspokajając wszystkich. Po prostu Frank myślał, że ktoś nas śledzi. A to był kuzyn Fineas , próbował nas dogonić . - wyjaśnił wszystko. 

- O ! Zbliżamy się już. - zawołała Hermiona i machnęła różdżką. Wyczarowała wielki wieniec z pięknymi liliami. Wręczyła go Harry'emu.

Zbliżali się do wielkiego, starego cmentarza. Brama była półokrągła i lekko zardzewiała. Kierowali się chodnikiem do niewielkiej kaplicy, która stała po środku cmentarza.

Gde weszli do środka świece już się paliły, a trumna stała na środku na katafalku.

Hermiona usiadła w ławce razem z Harrym, koło niej przysiadła się Fleur.

Pani Weasley podbiegła do trumny , uklęknęła obok i się rozpłakała. W całym pomieszczeniu słychać było echo płaczu. Podszedł do niej jej mąż i ją przytulił. Hermiona widziała na jego twarzy łzy.

Do rodziców podeszła Ginny, usiadła na krześle obok białej trumny i zakryła twarz dłońmi, aby nikt nie widział jej łez.

Bill i Charlie usiedli obok siostry i patrzyli smutnym wzrokiem na rodziców.

Percy nie usiadł obok nich, stanął za Ginny i położył dłonie na jej ramionach.

Wszyscy usiedli już w ławkach, jedynie George stał w wejściu i patrzył na trumnę.

Hermiona widziała wszystko jak w zwolnionym tempie.

- Fred ! - zawył i podszedł do trumny. - Bracie. - uklęknął przy matce i także zalał się łzami.

Hermiona była na wielu mugolskich pogrzebach lecz na czarodziejskim była pierwszy raz nie licząc pogrzebu byłego dyrektora Hogwartu. Czuła, że ten jest wyjątkowy.

Gdy ceremonia zakończyła się, wszyscy opuścili kaplicę aby udać się do grobu. Pani Weasley cały czas szlochała.

Hermiona zauwazyła, że Frank , wysoki , chudy, łysiejący czarodziej , autor podszedł do rodziców Rona i powiedział.

- Rzucimy zaklęcia ochronne, aby mugole nas nie widzieli. Susan mówiła, że jakaś stara mugolka kręciła się po cmentarzu.

- Dobrze. Róbcie co należy. - odpowiedział Artur.

Para aurorów odeszła kawałek dalej, wyciągnęli różdżki i wypowiadali znane Hermionie zaklęcia.

Sama je używała wiele razy gdy zmieniali miejsce pobytu szukając horkruksów.

Gdy wszyscy doszli na miejsce, jeden z grobów był przygotowany na złożenie trumny.

Dziewczyna rozejrzała się po innych nagrobkach.

- Rzeczywiście jest to stary cmentarz. - odezwał się do niej Harry.

- No. - Na tyle tylko była w stanie odpowiedzieć Hermiona. Ścisnęło ją w gardle, gdy zobaczyła zapłakane twarze Weasley'ów. Czuła wielki ból, ponieważ Fred także był dla niej jak brat.

Łzy zaczęły jej spływać po policzkach.

Harry tak samo wzruszony przytulił przyjaciółkę.

Gdy zamknęli grób na pomniku pojawił się napis:

Fred Weasley

ur. 1 kwietnia 1978r.

zm. 2 maja 1998r.

Wielki czarodziej, zginął broniąc swoich przyjaciół.

Przyczynił się do wygrania

dobra nad złem.

Będzie zawsze w naszych sercach.

Do przyjaciół podszedł Percy.

- Piękny napis. Mama układała. - powiedział. - płakała całą noc.

- Co będą widzieć mugole? - zapytał Harry.

- Tylko imię i nazwisko oraz daty. - odpowiedział Percy i pociągnął nosem.

Nagle nastała cisza, a pan Weasley przemówił.

- Różdżki w dłoń !

Wszyscy tak zrobili, nikt nie zaprzeczał, nikt nie pytał.

Artur wraz z Molly pierwsi zapalili swoje różdżki i podnieśli w górę nad głowę.

Za nimi zrobiły tak samo ich dzieci.

Po kolei każdy czarodziej zapalał różdżkę i podnosił ponad głowy.

Stali tak w ciszy kilka minut.

•  
•  
•  

 - Moi drodzy, trzeba się zbierać do domu. - zwrócił się do wszystkich pan Weasley. - Powrotne świstokliki mamy za pół godziny.
Wszyscy zaczęli się kierować ku bramie wyjściowej.
Hermiona czekała na Rona.
- Idę z Ginny. - odezwał się do niej Harry.
Dziewczyna tylko skinęła głową.
Przy grobie Freda zostali tylko Ron i Hermiona.
- Będzie mi go brakować. - powiedział ze smutkiem chłopak.
Hermiona nic nie odpowiedziała tylko go przytuliła.
- Chodź, musimy już iść. - powiedziała po chwili ciszy.
Wszyscy wracali tą samą polną dróżką.
Gdy nastała odpowiednia godzina, chwycili świstokliki i świat znowu zawirował. Wracali do Nory.