Dziurawy Kocioł.

rozdział 15.

Dziurawy Kocioł.

Hermiona leżała w łóżku. Na kocu przy nogach dziewczyny wylegiwał się Krzywołap.

Ginny w łóżku obok chrapała. Była w głębokim śnie.

Hermiona spojrzała w okno.

- Już ranek. - pomyślała.

Wiedziała, że przy śniadaniu czek ich ciężka rozmowa z panią Weasley.

Wstała, aby się ubrać.

Nagle głośny trzask.

-Aua! - krzyknęła Hermiona.

Usiadła u złapała się za duży palec u prawej nogi.

Gdy wstawała z łóżka uderzyła prawą nogą w szafkę, która stała niedaleko.

- Co się stało? - zapytała rozespana Ginny.

Patrzyła się na przyjaciółkę i przetarła oczy.

Obudził ją głośny stukot i krzyk.

- Przepraszam. - wyszeptała. - Nie chciałam cię obudzić.

Zrobiła przepraszającą minę i ponowiła próbę wstania z łóżka.

***

Z kuchni wydobywały się cudowne zapachy śniadania. Pani Weasley szykowała dla wszystkich pyszne śniadanie. Miała dobry humor i nuciła sobie coś pod nosem.

Przy stole siedzieli już wszyscy Weasley'e, Harry i Hermiona.

George mrugnął do Hermiony. Wczoraj ustalili , że to ona wyjaśni wszystko pani Weasley.

- Smakuje wam kochaneczki? - zapytała Molly.

Wszyscy pokiwali głowami.

Gdy pojedli, a pan Weasley z Percym polecieli do Ministerstwa w kuchni została tylko Hermiona i mama Rona.

- Chciałabym z panią porozmawiać. - zaczęła dziewczyna.

Usiadła na krześle przy stole i spojrzała na panią Weasley.

Kobieta stała przy naczyniach, ale odwróciła się.

- Oczywiście. Już moja droga. 

I usiadła obok dziewczyny przyglądając jej się cały czas.

Minę miała bardzo przyjazną i zaciekawioną.

Hermiona zebrała myśli i powiedziała.

- Wie pani o tym, że zmodyfikowałam pamięć swoim rodzicom rok temu. Chciałabym, aby wrócili do siebie, do mnie. Jednakże to nie jest takie proste jak mi się wtedy wydawało. Zbyt dużo czasu minęło. - na chwilę przerwała i spuściła wzrok na swoje buty.

Bała się jak zareaguje gdy powie, że Ron i George chcą z nią wyjechać, chcą pomóc.

Kontynuowała trudna rozmowę.

- Muszę zrobić bardzo skomplikowany eliksir. Do niego potrzebuję kilku składników, które dostane jedynie szukając ich zagranicą. 

- Rozumiem cię kochanieńka. Rodzina jest najważniejsza.

Powiedziała to i przytuliła Hermionę do siebie.

Dziewczyna poczuła wielką ulgę. Także pani Weasley chce ją wspierać w tych trudnych dla niej chwilach.

- Ron i George zaproponowali mi pomoc, Harry też. Oczywiście Ginny także. Tylko nie pozwoliłam jej, ponieważ nie ukończyła jeszcze siedemnasty lat.

- Wiedziałam od samego początku, że Ron i Harry nie zostawią cię z tym samej. Jesteście dobrymi przyjaciółmi. - Hermiona zauważyła łzy w oczach Molly. - Cieszę się, że jednak  Ronald wyrósł na porządnego mężczyznę.

Uśmiechnęła się do dziewczyny i łza spłynęła po jej pulchnym policzku.

- Za chwilę na Pokątną lecimy. - zaczęła ponownie.

- Siecią Fiuu będzie szybciej. - zaproponowała pani Weasley.

- Dobrze.

- A ja tobie w jaki sposób mogę pomóc? - zaoferowała się Molly. - Ty zawsze tyle dla nas robisz, poświęcasz.

- Jeśli będzie taka potrzeba to oczywiście panią poproszę o pomoc.

Hermiona wstała od stołu i poszła po chłopców do ich sypialni.

Ron i Harry siedzieli na swoich łóżkach. Gdy dziewczyna weszła do pokoju przerwali rozmowę.

- I co mama mówiła? - zapytał od razu rudowłosy chłopak. - Nie słyszeliśmy krzyków ani lamentów. - zażartował.

Harry zaśmiał się pod nosem.

- Ron, twoja mama bardzo spokojnie to przyjęła i jest z ciebie bardzo dumna.

Chłopcy zrobili bardzo zdziwione miny i zaczęli się śmiać głośno.

Hermiona urażona podeszła do stolika, wzięła karetkę i pióro i zaczęła pisać.

- Co tam skrobiesz? - zapytał Harry.

- Listę dla was. Zaraz przecież na Pokątną. Wy pójdziecie po te zioła, a ja skoczę do Londynu po cztery bilety na samolot.

- Samolot? - powtórzył Ron.

Hermiona spojrzała na chłopaka i pokręciła głową.

-Oh Ron. Przecież pisał Wojtek, że nie przekroczymy granicy w magiczny sposób. Więc teleportacja, świstoklik i miotły odpadają.

Dziewczyna nie pierwszy raz będzie leciała samolotem. Wiele razy  wyjeżdżała z rodzicami na wakacje za granicę.

Dla chłopców to będzie nowość. Harry mieszkając u Dursley'ów nigdy nie wyjeżdżał. Gdy oni jechali na wakacje to on zostawał u pani Figg.

- Szykujmy się. - oznajmił Harry.

Hermiona wstała i złożyła karteczkę i dała do ręki Ronowi.

- To macie kupić. Wszystko. A teraz chodźmy.

Wszyscy troje wyszli z pokoju.

Zeszli drewnianymi schodami do salonu w Norze. Na kominku stał pojemnik z pyłem.

Był to proszek Fiuu.

Pierwsza do kominka weszła Hermiona. Poprawiła sobie czerwoną torebkę. Wzięła proszek do garści i

- Na Pokątną! - krzyknęła i rzuciła pyłem w nogi.

Wirowała w ciemnościach. Co chwilę mijala jakiś kominek.

Nagle spadała w dół. Wylądowała gwałtownie na nogach. Utrzymała równowagę i wyszła z kominka o własnych siłach.

Otrzepała sobie sukienkę z popiołu.

Hermiona znalazła się w Dziurawym Kotle. Była to knajpa pomiędzy ulicą Pokątną, a mugolskim światem.

Podszedł do niej barman Tom i zapytał.

- Witam Cię młoda panno. Mogę w czymś pomóc?

W tej chwili w kominku pojawił się Harry.

- Dzień dobry Harry Potter'ze. - przywitał się i skłonił nisko.

- Witaj Tom. My tylko przejazdem.

Barman uśmiechnął się i widać było jego szczerbate zęby,odszedł.

W kominku stał już Ron. Zrobił krok i BUM.

Przewrócił się na posadzkę.

Przeklął pod nosem leżąc na podłodze.

- Oh Ronaldzie. - dziewczyna podeszła do niego i pomogła  mu wstać.

Wszyscy troje podeszli do stolika, który mieścił się w rogu.

Barman poraz kolejny podszedł do przyjaciół.

- Chcecie coś zamówić? - zapytał.

- Trzy kremowe piwa. - powiedział Harry.

Tom odszedł ale po chwili wrócił z trzema kuflami.

- Ja pójdę po bilety. Jutro lecimy.

- Dobra. Spotkamy się za dwie godziny tutaj.

Gdy dopili piwa kremowe, każdy poszedł w swoja stronę.

Hermiona wyszła na mugolską ulicę. Słońce było już wysoko na niebie. Dziewczyna kierowała się prosto na przystanek autobusowy.

***

Wracała tą samą drogą do Dziurawego Kotła. W swojej torebce miała cztery bilety lotnicze do Polski. Następnego dnia mieli samolot bardzo wcześnie.