Pomoc.

rozdział 12.

 Pomoc.

To był George.

-Siemaneczko. - powiedział i wszedł do pokoju.

Usiadł na łóżku Harry'ego, które było bliżej drzwi.

- Uczycie się? - powiedział spoglądając na stertę książek.

- Nie, Hermiona musi odnaleźć rodziców. - wyjaśnił Harry.

- Wiadomo ! Masz już pomysł, prawda? - zwrócił się chłopak bez ucha do Hermiony.

- Oczywiście.

Wszyscy troje opowiedzieli mu co planują. Wiedzieli, że mogą mu zaufać. Chłopak siedział na łóżku obracając swoją różdżkę w dłoni. Wysłuchał uważnie i zapytał.

- Kwiat Tatrzański?

- Tak. Ten składnik to jeden z głównych w eliksirze. - wyjaśniła dziewczyna.

- A wiesz gdzie go szukać? - dopytywał się.

- Oczywiście. Nie uczyłeś się geografii? Tatrzański? Tatry? Nic Ci to nie mówi? Musimy do Polski wyjechać. - wyjaśniła. - Jest to kraj nad morzem Bałtyckim.

Ron patrzył zdziwiony. Harry uczył się geografii będąc u Dursley'ów, chodząc do mugolskiej szkoły. Wiedział dokładnie gdzie leży ten kraj na mapie lecz nigdy wcześniej tam nie był.

- Polska, Polska. - zastanawiał się głośno brat Rona.

Nagle zeskoczył z łóżka i usiadł obok przyjaciół na dywanie.

Wszyscy troje spojrzeli na rudzielca.

- Znam pewnego chłopaka z Polski. - powiedział. - Kiedyś z Fredem - zmarkotniał, ale nie przerywając mówił dalej. -poznaliśmy jednego w naszym sklepie. Nawiązaliśmy z nim międzynarodową współpracę. Przysyła nam od siebie z kraju różne składniki, a my jemu wysyłamy kilka produktów.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Przyszedł jej do głowy pewien pomysł.

Otworzyła usta aby się odezwać lecz nie przerwała monologu Georga tylko dalej słuchała.

- Skoro tam musicie szukać to napiszę do Wojtka list. Zamieszkacie u niego i jestem pewny, że Wam pomoże szukać.

- George ! Jesteś wspaniały. - krzyknęła z radości Hermiona. - Jak powiedziałeś, że masz takiego znajomego od razu pomyślałam, że mógłby nam się przydać.

Ron z Harrym rozpromienili się. Kolejna osoba do pomocy to większe szanse na szybsze znalezienie potrzebnej rośliny.

- Idę do pokoju Percy'ego pożyczyć jego sowę.- powiedział George. - Wyślę do Wojtka list czy nie byłoby problemem gdybyśmy tam zawitali.

- Byśmy? - zapytała zdziwiona Hermiona.

- Oczywiście. Myślisz, że opuściłbym taką przygodę? - uśmiechnął się. - Dobra. Lecę.

- trzask -

George teleportował się z pokoju Rona i Harry'go.

Wszyscy troje spojrzeli na siebie.

Hermiona miała trochę mieszane uczucia co do tego, żeby George jechał z nimi.

- Ale jeśli mu to pomoże i będzie szczęśliwy to czemu nie. - pomyślała.

- Co Wy o tym wszystkim myślicie? - zapytał Harry po chwili ciszy.

Ron odezwał się jako pierwszy.

- Dla mnie bomba! Szybciej nam to pójdzie. Skoro tam mieszka to lepiej nam będzie szukać.

Hermiona tylko przytaknęła głową.

- Czas na obiad.- zwróciła się do przyjaciół. - Odniosę książki i spotkamy się na dole. - uśmiechnęła się.

- Wingardium Leviosa - machnęła różdżką i książki wraz z mapami wyleciały w górę.

Dziewczyna wyszła z pokoju chłopców, a książki wyleciały za nią.

***

- Wróciłaś. - stwierdziła Ginny.

Hermiona nieśmiało uśmiechnęła się do przyjaciółki i powoli zaczęła.

- Ginny. Będziesz mi potrzebna, tutaj w Norze, gdy wyjedziemy.

Rudowłosa dziewczyna zrzuciła kota z kolan i w napięciu słuchała.

- Ja, Ron, Harry i - chwile się zastanowiła - George wyjedziemy do Polski w najbliższych dniach. Jednym ze składników jest ksiatTatrzański.

- A co ja mam robić? - przerwała niecierpliwie.

Hermiona nerwowo gładząc ręką włosy chwile się zastanowiła i kontynuowała.

- Aby dodać składniki, trzeba zacząć ważyć eliksir. A Ty go dopilnujesz, gdy nas tu nie będzie.

Zobaczyła niepewną minę Ginny i mówiła dalej.

- To też jest ważne zadanie przecież. W odpowiednich godzinach będziesz musiała wywar podgrzać.

- Czyli jednak Wam pomogę? - uśmiechnęła się piegowata dziewczyna.

- Juz nie jesteś zła na mnie? - zapytała bardzo nieśmiele Hermiona. - Nie chcieliśmy abyś ryzykowała wydaleniem ze szkoły za używanie czarów. Pamiętasz, że Harry miał nawet rozprawe w sądzie o takie coś?

Dziewczyny siedziały chwilę w ciszy, gdy do pokoju wszedł Ron.

- Miałyście przyjść na obiad. - powiedział stojąc w progu.

- Chyba trochę się zagadałyśmy. - odpowiedziała Hermiona.

Wszyscy troje zeszli drewnianymi schodami do kuchni.

Na korytarzu George zatrzymał Hermione.

- Wysłałem list. - powiedział półgłosem - Jak przyjdzie odpowiedź to od razu Wam powiem. - uśmiechnął się do dziewczyny. - Lepiej mamie na razie nie mówić nic, bo chodzi trochę rozdrażniona.

Weszli do kuchni. Przy stole siedzieli już wszyscy oprócz Percy'ego i pana Weasley'a. 

Molly z Fleur przygotowały obiad. Wszyscy zajadali się z wielkim apetytem.

Ron z pełnymi ustami odezwał się do Hermiony.

- Pamiętaj, że mamy pogadać wieczorem.

Dziewczyna zalotnie uśmiechnęła się do swojego chłopaka.

- To może teraz? Po obiedzie? - zaproponowała.

Nagle rozmowę przerwała pani Weasley.

- Mam dla Was robotę. - powiedziała. - Tak, tak Ron dla Ciebie, Ginny, Hermiony i Harry'ego. - zwróciła się do syna, gdy zobaczyła jego minę.

- W czym? - zapytała jedyna córka.

- W ogrodzie jest trochę roboty. - wyjaśniła. - Koniecznie trzeba skosić trawę, wyplewić ogród. - chwilę się zastanowiła. - I trzeba naprawić szopę. Ojciec już od roku planuje naprawę.

Hermiona miała wrażenie, że pani Weasley wymyśliła to, ponieważ usłyszała co Ron powiedział do niej. Cały czas była zła o tą niespodziankę w kuchni, którą kiedyś zastała.

- Chyba zajmie Wam to resztę dni. - mówiła dalej mama Georga.

- A nie może Bill i Charlie pomóc Ci? - zbuntował się Ron.

- Ronaldzie nie dyskutuj ze mną ! - zdenerwowała się pani Weasley.

- Jak zjemy to od razu zabierzemy się do roboty. - Harry próbował uspokoić kobietę.

Gdy już wszyscy zjedli i umyli naczynia. Przyjaciele poszli przebrać się.

-Chodźcie już na dół! - zawołała za nimi pani Weasley.